Een verslaafde wordt niet alleen als verslaafd beschouwd omdat hij te veel drinkt en drugs gebruikt, noch omdat zijn leven door drugs in een neerwaartse spiraal terechtkomt. Dit zijn slechts voorspelbare symptomen van de progressieve ziekte. Als we een nieuwe definitie voor verslaving zouden hebben, zou het misschien niet zo moeilijk zijn om te accepteren dat mensen aan een ziekte lijden die uiteindelijk hun leven zal verwoesten.

We hebben allemaal gehoord dat verslaving een ziekte is, maar hoe staan we echt tegenover deze kwestie? Als je het woord “verslaafde” hoort, denk je dan aan een junkie, crackverslaafde, prostituee of een dakloze die op de hoek van de straat om geld bedelt? Als je het woord “verslaafde” hoort, denk je dan aan een lowlife met onacceptabel gedrag en een lage moraal? Geloof je op de een of andere manier dat hun levensomstandigheden hun schuld zijn en dat ze “gewoon nee kunnen zeggen”?

Een succesvolle CEO, advocaat, dokter of professional met een drugsprobleem valt niet in de categorie verslaafden volgens de stereotype definitie. Misschien is dit een van de redenen waarom een professional met een drugsprobleem, inclusief alcohol, zichzelf niet snel als verslaafd beschouwt en snel een verslavingsbehandeling zoekt. Succes op andere gebieden heeft de neiging de professional ervan te overtuigen dat hij dit probleem ook aankan, vooral als hij zichzelf vergelijkt met verslaafden die een dieptepunt hebben bereikt en niet in een afkickkliniek zijn beland. Als de verslaafde professional nog half functioneert en zijn baan, huis of gezin nog niet is kwijtgeraakt, is zijn ontkenningssysteem nog relatief intact.

Als we een nieuwe definitie voor verslaving hadden, zou het misschien niet zo moeilijk zijn om te accepteren dat mensen aan een ziekte lijden die uiteindelijk hun leven zal verwoesten. Volgens de American Medical Association moet een ziekte aan een van de volgende criteria voldoen om als ziekte te worden geclassificeerd. De ziekte moet progressief, voorspelbaar of terminaal zijn. Verslaving kwalificeert als een ziekte door niet aan één, maar aan alle drie de criteria te voldoen. Een verslaafde wordt niet alleen als verslaafd beschouwd omdat hij te veel drinkt en drugs gebruikt, of omdat zijn leven door drugs in een neerwaartse spiraal terechtkomt. Dit zijn slechts voorspelbare symptomen van de progressieve ziekte.

Iedereen weet dat er bloed- en urinetests zijn om vast te stellen of er drugs of alcohol in het lichaam aanwezig zijn. Weinigen van ons weten dat er nu een test is die bepaalt of iemand het DNA voor de verslaving heeft. Er is een Y-factor in de genetische codering van alcoholisten en verslaafden. Deze genetische samenstelling bepaalt hoe het lichaam alcohol of drugs in het systeem verwerkt en afbreekt. Deze Y-factor onderscheidt de verslaafde van de drugsverslaafde.

Een verslaafde die wordt geboren met de DNA-codering, of Y-factor, is vergelijkbaar met iemand die wordt geboren met aanleg voor kanker, diabetes of lupus. Net als bij kanker zullen de ziekten geactiveerd worden en voortschrijden als er bepaalde gunstige omstandigheden zijn. Voor mensen met het gen voor verslaving activeert de ziekte zodra er verslavende chemicaliën in het lichaam worden gebracht. Het maakt niet uit of de verslavende middelen worden voorgeschreven door een arts of illegaal worden gekocht.

Er zijn uitzonderingen op deze richtlijn voor genetische aanleg. Hoewel de kinderen van verslaafden bijna zeker het verslavende gen zullen hebben, kan het in sommige gevallen een generatie overslaan. Sommigen die de genetische codering voor verslaving niet hebben, zullen echter ook verslaafd raken. Waarom? Drugs als crackcocaïne zijn in laboratoria ontworpen om opzettelijk deze genetische lijn te overschrijden en direct verslavend te worden. Heb je ooit gehoord van een sociale crack cocaïne roker? Deze drug zorgt ervoor dat iemand veel sneller een dieptepunt bereikt.

Drugs veranderen de receptoren in de hersenen. Genoeg drugsgebruik kan de hersenen en hun vermogen om vitale voedingsstoffen op te nemen permanent veranderen. Onze receptorplaatsen zijn te vergelijken met laadstations in de hersenen, die voortdurend boodschappen verzenden en ontvangen. Deze boodschappen worden verzonden door chemische stoffen die worden verplaatst door elektrische schommelingen. Drugs veranderen niet alleen de chemische balans in de hersenen, maar doorbreken ook het patroon van energiepulsen. Maar het schadelijkste effect van drugsgebruik is een permanente verandering in de celwanden, waarop andere cellen aanleggen, net zoals een sleutel in een slot past. Als het slot wordt veranderd, past de sleutel niet meer.

Als je wist dat je de genetische codering voor een ziekte hebt, zou je dan niet alles doen wat in je macht ligt om te voorkomen dat de ziekte geactiveerd wordt voordat je een afkickprogramma nodig hebt? Als je begreep dat je ziekte actief voortschrijdt, zou je dan geen behandeling zoeken? Hoe kun je iemand helpen die zich nog niet realiseert dat hij hulp nodig heeft? Familie, vrienden en collega’s kunnen de effecten van drugs zien, lang voordat de verslaafde er erg in heeft.