Wetenschappers kijken nu naar het oplossen van gevallen van drugsmisbruik door onderzoek te doen naar een bepaald medicijn dat mogelijk het meest effectieve medicijn zou kunnen zijn voor de behandeling van verslaving. Van dit specifieke medicijn is ook bekend dat het fobieën onder controle houdt. Het Brookhaven National Laboratory van het Amerikaanse Ministerie van Energie levert verder bewijs dat een medicijn dat bekend staat als D-cycloserine een rol zou kunnen spelen bij het uitdoven van het hunkergedrag dat geassocieerd wordt met drugsmisbruik, of specifiek met de verslaving aan psychotrope drugs. Uit hun onderzoek bleek dat muizen die behandeld werden met D-cycloserine minder vaak tijd doorbrachten in een omgeving waar ze eerder getraind waren om cocaïne te verwachten dan muizen die behandeld werden met een placebo.

Carlos Bermeo, een afgestudeerde student van de Stony Brook University die werkt voor Brookhaven Laboratory, zei dat aangezien de associatie tussen drugs en de plaatsen waar ze worden gebruikt bij mensen hunkering en/of terugval kan uitlokken, een medicijn dat kan helpen bij het verminderen of zelfs uitdoven van dergelijke reacties een krachtig hulpmiddel zou kunnen zijn bij de behandeling van verslaving.

D-cycloserine werd oorspronkelijk ontwikkeld als antibioticum. Maar dit medicijn heeft in preklinische (dier)studies ook geconditioneerde angst laten uitdoven en is met succes getest in klinische proeven bij mensen voor de behandeling van acrofobie of hoogtevrees. Deze bevinding leidde ertoe dat de onderzoekers zich afvroegen of D-cycloserine ook het zoekgedrag naar drugs zou kunnen uitdoven. In 2006 testte een groep wetenschappers die niet verbonden was aan het Brookhaven Lab deze hypothese bij ratten. Zij ontdekten dat D-cycloserine het uitsterven van cocaïne geconditioneerde plaatsreferentie vergemakkelijkte – waarbij de dieren de neiging hadden om meer tijd door te brengen in een kamer waar ze getraind waren om cocaïne te verwachten dan in een kamer waar ze helemaal geen toegang hadden tot de drug. Dit onderzoek bouwt voort op het eerdere werk en voegt informatie toe over het effect van de dosis van het medicijn, de blijvende eigenschappen van de behandeling en de locomotorische effecten van deze verbinding.

In het onderzoek werkte de groep met C57bL/c muizen. De dieren werden eerst getraind om cocaïne te ontvangen in een specifieke omgeving. Zodra de geconditioneerde plaatsvoorkeur was vastgesteld (dieren brachten vrijwillig meer tijd door in een met cocaïne behandelde omgeving dan in een neutrale omgeving), werden de muizen behandeld met D-cycloserine of een zoutoplossing en mochten ze veertig minuten doorbrengen in de eerder met cocaïne behandelde omgeving waarin de drug niet langer beschikbaar was, of in de neutrale omgeving. Volgens een van hun onderzoekers zou dit paradigma analoog zijn aan een klinische benadering waarbij de verslaafde wordt teruggebracht naar zijn natuurlijke omgeving waar drugs werd gebruikt, maar dit keer zonder drugs. Hij voegde eraan toe dat het verminderd zoeken naar de drug in dezelfde omgeving waar het uitsterfgedrag plaatsvindt, een goede indicator is voor toekomstig succes in de behandeling en een verminderde kans op terugval.

Deze onderzoekers zeiden echter dat het belangrijk is om te onthouden dat dit zeer voorlopige resultaten zijn van een kleine dierstudie en dat er veel verder onderzoek nodig zal zijn voordat dit medicijn bij mensen getest kan worden. Desalniettemin is het inspirerend om te weten dat dit medicijn veelbelovend kan zijn bij de behandeling van cocaïneverslaving, die nog steeds een tol eist in de samenleving en waarvoor momenteel geen farmacologische behandeling bestaat. Dergelijke onderzoeken zouden ons een stap dichter brengen bij de behandeling van fobieën en drugsmisbruik.